Faalangst
Ik wil elke morgen zo graag goed starten
maar mijn faalangst speelt me dan parten
ik wil mezelf graag helemaal geven
maar hoe kan ik nou met die faalangst leven
vaak kost het me al zoveel moeite
om enkele woorden uit mijn mond te krijgen
maar als ik dan om me heen kijk
blijf ik liever zwijgen
ik oefen vaak en heb al hele gesprekken in mijn hoofd
maar als ik dan begin ben ik helemaal verdoofd
klamme handen ,mijn hoofd bezweet
er gaat geen moment voorbij dat ik die faalangst vergeet
die faalangst hij is zo gemeen
maar ik moet er toch doorheen
het kost me zoveel kracht om mezelf gerust te stellen
als ik ook maar een klein verhaaltje aan een ander wil vertellen.
ik twijfel dan elke keer
en die onzekerheid is daar dan steeds maar weer
ik hou mezelf steeds maar voor dat ik meer in mezelf moet geloven
dan komt dat zelfvertrouwen ook wel naar boven
maar die woorden zijn zo makkelijk gezegd
ik krijg het bijna niet aan anderen uitgelegd
en toch zal ik mijn faalangst een plaatsje moeten geven
als ik een beetje door wil gaan met dit leven
