Mijn zoektocht
 
ik gaf mijn leven uit handen
stond vaak met mijn ene been
op die andere paal
en leefde zoals anderen wilden
vertelde ook steeds hun verhaal
daardoor was ik nooit heel zeker
wat het leven mij dan bracht
omdat ik steeds bij alles eerst
weer aan die andere dacht
 
nooit dacht ik eerst aan mezelf
op zich is die eigenschap heel erg mooi
maar mijn gevoelens werden onrustig
en van binnen een behoorlijke zooi
nu gaat alles beter
wil niet zeggen dat ik egoïstisch ben
maar toch heb ik het door
nu ik een beetje mijn grenzen ken
 
soms heb ik nog van die dagen
dan ben ik weer opdreef
als ik weer eens te veel
met mijn gevoelens leef
dan wil ik weer teveel mezelf bewijzen
en stel dan mijn eisen weer te hoog
en door die hoge lat dan zie
hoe ik mezelf bedroog
 
 
zo blijf ik maar knokken
en zoeken tot ik mezelf vind
dan weer die volwassen vrouw
of dat hulpeloze kind
maar elke dag voel ik
dat ik sterker en sterker door het leven ga
en dat ik steeds minder blijf zweven
en daardoor steviger op mijn benen sta